De schoonheid van halfvergane materialen, oxidatieprocessen als roestvorming met prachtige kleuren, vormen en structuren, de weerbarstigheid van boomschors, maar ook platgereden blikjes, de korrelige structuur van zand, afbladderende muren, al die getuigenissen van geschiedenis, van leven wat geleefd is, bezield , genietend, gekwetst en gebutst, weer opgeveerd, krachtig, ademend, worstelend, zoekend, stralend.
Steeds weer vormt de materie, die door de krachten van de natuur zijn aangeraakt, de basis van waaruit Mieke Borgdorff vertrekt, waarbij het schilderij haar ‘influistert’ welke weg zij in het creatieproces heeft te gaan. Het is een proces van afstemming, samenvallen mét en opgaan ín de ervaring. Vergankelijkheid, slijtage, verwering: voor haar tekens van leven wat geleefd is.
Kenmerkend voor haar werk zijn de aarde kleuren: zij gebruikt aarde en zand van verschillende plaatsen en streken in de wereld, andere materialen vindt zij op strand, bos, straat. Waar het voor haar voeten valt. Het ligt er vaak voor het oprapen!
Er ontstaan lyrisch abstracte werken, waarbij de materie bepalend is, er ontstaan ook kosmische landschappen, een wereld om je in te verliezen, contact te maken met wat groter is dan jezelf, te dromen, de essentie van het bestaan te ervaren in de diepere lagen van je bewustzijn.