Harry Schumacher stelt de manier waarop de mens met de natuur omgaat aan de kaak. We plaatsen onszelf boven de natuur, ook al maken we er deel vanuit. We zien de natuur als een laboratorium, waarmee we kunnen doen wat we willen, denken we.
De complexiteit die maatschappelijke structuren met zich meebrengen, laat de mens eerder vertrouwen op de ratio dan op het gevoel, terwijl een balans tussen beide wenselijk is. De ratio houdt remmingen en zichzelf in stand, met verwijdering van de natuur tot gevolg. De installaties zijn een confrontatie hoe we de natuur zien, vanuit het oogpunt van de mens. Door constant bewust bezig te zijn met het absurde menselijke gedrag, wordt het herkennen een tweede natuur, zodat de werken op een intuïtieve manier tot stand kunnen komen. Een alternatieve wereld van metaforen is het resultaat.
In het tekenwerk wordt het arsenaal aan instrumenten uitgebreid. In een zelf ontwikkelde gemengde techniek worden tekeningen overgezet op vilt.