Een Studiobezoek.
In de studio van Marc Muller hangen de muren vol met tekeningen. Overal zijn tekeningen, ook op tafels liggen tekeningen. Muller werkt aan veel tekeningen tegelijk, een stelsel van tekeningen. Het is een arbeidsintensief werk, urenlang tekent hij met potlood (HB-9B) op verschillende formaten. Het papier heeft een niet te grove grein, het glanzende oppervlak van inktzwarte vlakken krijgt structuur door de lagen potlood. Soms wordt er zolang getekend tot het papier beschadigt. De tekeningen zijn zwart-wit en met legio grijzen, er is verder geen kleur. Kleur leidt af. De tekeningen zijn gelaagd, delen zijn uitgegumd, opnieuw ingetekend, een vorm wordt iets opgeschoven nogmaals getekend. Doordat de sporen van het werken getoond worden, krijgen de tekeningen geschiedenis.
De tekeningen waaraan hij werkt noemt Muller een ‘werklichaam’ en een ‘huis’.
Ze zijn een huis waarin hij kan denken, bewegen en doordenken. Een extra ruimte toevoegen. Langzaam breiden de tekeningen zich uit, gedreven door associaties en intuitie. Zolang mogelijk wil hij niet weten waar het naar toe gaat, het moet ongekend blijven. Niet te doorgronden zijn. Muller zoekt een sublieme staat, hij werkt denkend. Zonder onderwerp.
Er zijn aanleidingen. De moeilijk te begrijpen, zware gedachten van Heidegger en Kant. The Palace Of Dreams, een boek van Ismail Kadare.
Een fictieve plattegrond vraagt om een zwarte ruitvorm. Daarnaast komt een ronde plattegrond, meerdere keren over elkaar getekend. Op losse A4-tjes groeit een buizenstelsel. Er is een astroide, plantvormen doorbreken de architectuur.
“Mogelijke plekken voor architectuur”, zegt Muller. De architectuur ligt in het denken, schaft ruimte voor denken, niet-lineair, los, heen-en-weer. Het is denken in vertakkingen, op zoek naar een nieuwe mogelijkheid. Het gaat om de vraag. Het vragen vereist dat er niet wordt vastgelegd, het gaat niet om begrip, er is een volgende vraag. Totdat de tekeningen onaf af zijn.
(Peter Koole, 2016)