Het nieuwe kantoor van SKAR heeft vijftien meter raam en daar moest iets mee. Beeldend kunstenaar Astrid Moors wist wat: een raamschildering met yoghurt. Een tip van Astrid naar de mensen toe: met yoghurt kan je dus schilderen. Op glas. Het werkt snel, het droogt snel, het gaat niet stinken en het is er zo weer af. Dat is handig, want de schildering staat maar twee maanden op het raam van het kantoor. Daarna verdwijnt ‘ie om plaats te maken voor het werk van een andere kunstenaar.
De meterslange raamschildering verbeeldt een verloop van bomen naar flats. “Op dit moment ben ik gefascineerd door bomen en huizen. En vooral door bomen.”
Astrid hoeft zich niet terug te trekken in een hutje in het bos om zich verbonden te voelen met dit onderwerp. Midden in de stad, in haar atelier op de Lange Hilleweg, gaat dat best: “Ik fiets elke dag zes kilometer door het Zuiderpark. Ik kom iedere dag bomen tegen.” Over sommige van die bomen op haar fietsroute, die Astrid haar lievelingsbomen noemt, heeft ze ook werk gemaakt. Zo is er een boom die “toen hij klein was van die steunstokjes met van die rubberen lijnen had, zodat hij niet omwaaide.” De connectie tussen natuur en mens is wat het interessant maakt voor Astrid: “alsof wij die boom vasthouden.”
En als je dan zo bezig bent met de relatie tussen mens en boom, doet het wel iets met je als er zonder aankondiging bomen voor je atelier worden weggehaald. “Ze grijpen zo’n boom vast, tzzzzzt, om, en door de shredder. Echt absurd. Ik heb de gemeente gebeld om te vragen: wat is er aan de hand?” Astrid gebaart naar buiten, voorbij de ramen van haar atelier: “Dit is een groene zone die moet doorlopen naar het Zuiderpark, dus eigenlijk zouden ze helemaal niet gekapt mogen worden.”
Dat gebeurde twee maanden geleden, toen Astrid bezig was met haar laatste project. Dit betrof een crowdfunding waarbij de kunstenaar als tegenprestatie voor deelnemers portretten van hun huizen én een boom maakte. De deelnemers werd gevraagd een verhaal in te leveren dat vertelt over de connectie tussen hen, hun huizen en een boom. “Ik dacht ik heb al zoveel met huizen en bomen, nou wil ik ook de verhalen rechtstreeks van mensen weten.” Van het maakproces en de achterliggende verhalen gaat Astrid een documentaire maken. “Ik heb volgens mij iets van 80 gig aan materiaal, dus daar ben ik nog wel even zoet mee.”
Die documentaire, die moet eerst af. En daarna? “Huizen en bomen zitten nog steeds in mijn systeem. Maar misschien ga ik iets heel anders doen, dat is het voordeel van autonoom werken.” Wat zeker is: de combinatie van de natuur en mens, die blijft leuk. Of nee, ‘leuk’ is toch niet het goede woord, vindt Astrid. “Het dekt de lading niet.” In ieder geval gebeurt daar iets, in de spannende relatie tussen mens en natuur. Soms komt de taal tekort om dat ‘iets’ een naam te geven. Gelukkig hebben we daar dan de beeldende kunst voor.