Bezemschoon. 65 jaar was dit het atelier van Loek Frenk en ik loop met verbazing over de kale planken van het nu zo lege atelier. “Vanaf vandaag is het niet meer van mij, glimlacht hij, “het eerste schilderij dat ik in dit atelier gemaakt heb is uit 1963 en ik heb hier veel gemaakt schilderijen, tekeningen en beelden. Nu heb ik het atelier in vier dagen bezemschoon gemaakt”. Hij lacht ontspannen en we gaan tegenover elkaar zitten, ieder op een stoel die we van de gang geplukt hebben.
“65 jaar is een heel lange tijd en ik vond het geweldig dat ik een atelier kreeg destijds. Het was zo moeilijk een atelier te vinden en ik wilde werken en kon hier aan de slag. Het werd verhuurd door de Gemeente. Oorspronkelijk was deze ruimte een gymnastieklokaal, ik heb destijds zelf die tussenwand moeten plaatsen zodat er twee ateliers van gemaakt werden.”
(Wanneer ik later bij de buurman aan de andere kant van de wand een kijkje neem, zie ik een strakke stenen muur, daar waar de wand aan de andere kant in het nu zo lege atelier, nog van hout is. AR)
“Ik heb altijd heel prettig gewerkt hier, het is een fijn atelier. Hier bij mijn ramen is een binnentuin van een kinderopvang en daar”, hij wijst naar de open deur in de gang, “is de tuin van dit ateliergebouw. Vroeger was er wel contact met collega’s maar de meeste zijn overleden. Zo gaat dat. Ik zit hier alleen en werk, het is hier rustig. Met een nieuwe generatie kunstenaars heb ik nooit contact gemaakt. Zo gaat dat” zegt hij weer, “je groeit daaruit.”
Mijn atelier is mijn privédomein, mensen die ik graag zie, die komen thuis.
Het atelierleven en het leven thuis heb ik altijd gescheiden gehouden. Ik bracht mijn vrouw vroeger naar haar werk en ik ging naar het mijne. Maar nog steeds organiseer ik iedere twee jaar een expositie bij mij aan huis, dan verkoop ik ook. Dat is leuk en aardig om te doen en dat kan ik blijven doen. En ik ga door met mijn werk bij mij thuis. Ik ga alleen wat kleiner werken, maar ik maak wat ik wil. Werken betekent voor mij vrijheid en die ben ik kwijt als ik moet maken wat een ander wilt.
Ik doe een stapje terug en heb opgeruimd nu het nog kan, ik wil mijn kinderen niet tot last zijn. Maar voor mij betekent het ook een nieuwe stap.”
Er is een film over Loek: Een leven lang kunstenaar , de film duurt een uur en daarin hoor en zie ik meer over Loek. Hij lijkt, ook daar, te vertellen met een zekere bescheidenheid. Maar dat is het niet zegt hij in de film, “het is verlegenheid”.
En zo is het, verlegen maar tevreden, want gehecht aan zijn door hem zo gekoesterde vrijheid, dat is wat hij vond in dit atelier.